| Odparcie zarzutów regermanizacji Dolnego Śląska |
| Zacytuję ten fragment o wojnie Korwina z Jagiellonami: 1474 Wielka polsko-czeska wyprawa na Śląsk. Blisko 40-tysięczna armia polska przekroczyła pod koniec września śląską granicę, zniszczyła Olesno oraz zdobyła Kluczbork i Byczynę. Po dokonaniu zwrotu na południe oddziały polskie sforsowały Odrę pod Krapkowicami, podeszły pod Opole (którego nie usiłowały zdobywać) i ruszyły w kierunku Brzegu. W pobliżu tego miasta, pod Swanowicami, doszło do zwycięskiej dla Polaków potyczki, w której poległo kilkudziesięciu Węgrów, a około 50 dostało się do niewoli. W tym samym czasie czeska armia Władysława Jagiellończyka, podążając od południa, zajęła Strzelin. Do spotkania obu wojsk doszło pod Oławą (23 X). Następnie połączone siły polsko-czeskie ruszyły na Wrocław i stanęły pod jego murami (28 X). Maciej Korwin sposobił się do obrony Śląska już od lata 1474. Obsadził silnymi załogami Opole, Brzeg, Grodków i Oławę, a główne siły skoncentrował pod Wrocławiem. Pozyskał również jako sojuszników niektórych książąt śląskich (sprzymierzony z Korwinem Jan II Szalony, po wkroczeniu wojsk polskich na Śląsk dokonał najazdu na wielkopolską Wschowę). Mimo kilkakrotnej przewagi liczebnej armia polsko-czeska nie była przygotowana do szturmu na potężne fortyfikacje stolicy Śląska. Zawiodła też próba oblężenia miasta. Lotne oddziały węgierskie ustawicznie nękały obóz polski, a szczególnie dotkliwe okazały się wypady na głębokie zaplecze Polaków, które przerwały linie zaopatrzeniowe i odcięły dowóz żywności. Dużym sukcesem Węgrów (i towarzyszącego im w tej wyprawie księcia Fryderyka legnickiego) było zajęcie Międzyrzecza i przechwycenie zapasów prowiantu zgromadzonych tam dla armii polskiej. W tej sytuacji zdecydowano się na rokowania. 15 listopada 1474 w podwrocławskiej wsi Muchobór Mały doszło do osobistego spotkania trzech monarchów: Kazimierza Jagiellończyka (króla Polski), Władysława Jagiellończyka (króla Czech) i Macieja Korwina (króla Węgier), Jego efektem było zawarcie (8 XII) zawieszenia broni, które do czasu dalszych rozstrzygnięć pozostawiało Śląsk, Morawy i Łużyce Maciejowi Korwinowi, zaś Czechy i hrabstwo kłodzkie Władysławowi Jagiellończykowi. (...) 1479 Zawarcie pokoju w Ołomuńcu między Maciejem Korwinem a Władysławem Jagiellończykiem. Jego ustalenia terytorialne były potwierdzeniem warunków zawieszenia broni z roku 1474. Śląsk, Morawy i Łużyce nie stawały się jednak częścią „korony węgierskiej”. Po śmierci Macieja mogły być wykupione przez władców Czech za kwotę 400 tys. guldenów. Ciekawostką było, że obaj monarchowie wzajemnie uznawali swoje tytuły „króla czeskiego”. Alicja Galas, Artur Galas „Dzieje Śląska w datach”, Wydawnictwo „Rzeka”, Wrocław 2001 |